مرگ دختر ۱۶ ساله در پرند ؛ درد مشترک یک شهر / تأخیر اورژانس و خاموشی تجهیزات تا کی؟
🔻در یکی از محله‌های پرند، صبح روز گذشته، دختری ۱۶ ساله بر اثر بی‌هوشی ناگهانی جان باخت؛ حادثه‌ای که به‌جای نجات، با تأخیر، بی‌تفاوتی و کمبود تجهیزات اورژانس گره خورد و حالا به نمادی از درد مشترک یک شهر بدل شده است.
🔻بر اساس گزارش‌های میدانی و روایت شاهدان، این حادثه دلخراش حدود ساعت ۶ صبح رخ داد. خانواده این نوجوان بلافاصله با اورژانس تماس گرفتند و با نگرانی درخواست کمک فوری کردند. با وجود انجام ماساژ قلبی توسط خانواده، نیروهای اورژانس با تأخیری حدود ۳۰ دقیقه در محل حاضر شدند؛ اما نه از دستگاه اکسیژن خبری بود، نه از برانکارد یا عملیات احیای حرفه‌ای.
🔻در اقدامی ناگزیر، مادر داغ‌دیده، به همراه همسایه‌ها، پیکر نیمه‌جان دخترش را با پتوی مسافرتی از پله‌ها پایین کشید و تنها مأمور حاضر در صحنه، بی‌هیچ اقدام مؤثر، نظاره‌گر جان‌دادن او بود. جمله‌ای که از زبان این مأمور نقل شده، عمق درد و بی‌پناهی خانواده را دوچندان کرد:
«همه‌مون یه روزی تموم می‌کنیم!»
🔻اکنون، مجموعه‌ای از پرسش‌های جدی افکار عمومی را احاطه کرده است:
چرا اورژانس پرند با این میزان تأخیر در صحنه حاضر شد؟
🔻چرا حتی حداقل تجهیزات اولیه چون اکسیژن یا برانکارد همراه نداشت؟
چرا استانداردهای اولیه‌ی پزشکی و انسانی در این مأموریت رعایت نشد؟
آیا نیروهای اعزام‌شده، آموزش‌دیده و مسئولیت‌پذیر بودند؟
🔺پرند، شهری با جمعیتی بیش از ۵۰۰ هزار نفر، در حالی از کمبود سرانه‌های حیاتی چون اورژانس، درمانگاه و خدمات فوری رنج می‌برد که بارها وعده‌هایی درباره تجهیز شبکه بهداشت آن مطرح شده، بی‌آن‌که در عمل، تغییری ملموس رقم بخورد. این حادثه، تلنگری تلخ و هشدارآمیز است؛ نه‌فقط برای نظام سلامت، بلکه برای همه نهادهایی که نسبت به کرامت جان انسان‌ها مسئولند.
